Diagnoza-rozpoznanie kliniczne to identyfikacja choroby lub zespołu chorobowego, na które cierpi pacjent. Diagnoza jest wynikiem dokonanej oceny objawów subiektywnych stwierdzonych w badaniu podmiotowym i przedmiotowym w oparciu o wyniki badań laboratoryjnych i obrazowych. Końcowym efektem diagnozy jest nazwanie przypisanemu zespołowi objawów właściwej nazwy.
Trochę statystyki
Amerykańscy naukowcy dowiedli, że wstępną diagnozę pacjenci powinni potwierdzić u innego specjalisty. Na podstawie analizy 300 pacjentów z jednej z klinik okazało się, że wstępna diagnoza nie była pełna, o ile w ogóle trafna. Zaledwie u 12% potwierdziła się wstępna diagnoza, a u 66% znacznie pogłębiono diagnostykę, co spowodowało zmianę wcześniejszego rozpoznania. Według CBOS w 2001 roku błędu w diagnozie lekarskiej doświadczało 5 proc. pacjentów. W 2015 roku – trzy razy tyle!
Dlaczego tak się dzieje?
Po pierwsze wizyta w gabinecie lekarskim prywatnym, czy publicznym trwa zazwyczaj około 15 minut. W sferze marzeń pozostaje, żeby był to czas na rozmowę i badanie. Większość czasu zajmuje jednak wypełnianie dokumentacji medycznej. To zbyt mało na dokładne rozpoznanie choroby.
Po drugie zbyt długo trwa oczekiwanie na wizytę u specjalisty. Do wyznaczonego terminu wizyty radzimy sobie z bólem, schorzeniem za pomocą porad internetowego lekarza jakim jest wyszukiwarka Google lub leków dostępnych bez recepty. Tym samym zamazujemy rzeczywisty obraz choroby.
Trzecią przyczyną jest brak zaufania do lekarzy. Brak pewności, że zajmujący się tobą lekarz wie, co robi. Zbudowanie szczerej relacji pacjent- lekarz , zaufanie, którym niekoniecznie chcemy obdarzyć lekarza powoduje, że nie jesteśmy w stanie zgodzić się na zaproponowaną terapię.
Tu pojawia się jeszcze inny problem, a mianowicie, sam pacjent nie jest do końca szczery w rozmowie z lekarzem. Nie wspomina o tym, co do tej pory stosował, często nie przedstawia rzeczywistego obrazu swojej dolegliwości, przedstawiając objawy, które wcześniej dopasował, wertując internet w celu zdiagnozowania choroby samodzielnie.
Ważne zatem w relacjach pacjent – lekarz jest to, żeby mówić nie to, co nam się wydaje, ale to co faktycznie jest. Należy powiedzieć lekarzowi jasno i wyraźnie o wszystkim co do tej pory stosowaliśmy lub nadal stosujemy. Czy obecny stan różni się od tego, co było na początku, a co uległo zmianie na skutek stosowanych leków dostępnych bez recepty. To na pewno ułatwi postawienie trafnej diagnozy.
Ze strony lekarza oczywistym jest, aby w diagnozowaniu zastosował wszystkie jego zdaniem niezbędne i dostępne badania. Ważne też jest konsultowanie przypadku w sytuacjach niepewnych, niejasnych, skomplikowanych. Nie można przecież przedkładać własnych ambicji w momencie, kiedy chodzi o dobro pacjenta. Zawsze co dwie głowy to nie jedna. Korzystajmy z pomocy kolegów po fachu, specjalistów wyższego szczebla.
Co kiedy problem dotyczy zmian skórnych?
Diagnozowanie zmian skórnych to nie tylko problem skóry. Związek pomiędzy schorzeniami dermatologicznymi a psychiką człowieka opiera się na wzajemnym oddziaływaniu. Zjawisko to nakazuje holistyczne traktowanie człowieka. Dermatolodzy powinni w porozumieniu z psychologami i psychiatrami poszukiwać optymalnych sposobów terapii w obrębie zmian skórnych.
Istnieje bardzo duża grupa schorzeń skórnych, które po dokładnym przeanalizowaniu i zdiagnozowaniu okazują się zaburzeniami psychicznymi. Do takich zaburzeń możemy zaliczyć obłęd pasożytniczy, omamy i urojenia dotyczące skóry, trichotillomanię czy dermatozy arteficjalne.
Pozostała grupa chorób to schorzenia dermatologiczne, mające swoje podłoże w psychice pacjentów. Są to np. świąd samoistny, nadmierne pocenie się czy przewlekła pokrzywka.
Kolejnym problemem są choroby definitywnie uwarunkowane biologicznie, których przebieg może być modyfikowany lub indukowany czynnikami związanymi z naszą psychiką. Do takich chorób zaliczamy atopowe zapalenie skóry, łysienie plackowate czy łuszczycę. Choroby, które w dzisiejszych czasach stanowią bardzo duży problem we wszystkich grupach wiekowych.
Schorzenia psychodermatologiczne powinny uwrażliwić dermatologów, psychologów, psychiatrów, lekarzy pierwszego kontaktu na zaburzenia psychiczne i ich manifestację w chorobach skóry i odwrotnie.
Pamiętaj, jeśli nie jesteś zadowolony z lekarza, zawsze możesz go zmienić!
Postawioną diagnozę możesz zawsze skonsultować z innym specjalistą!
W NFZ możesz się dowiedzieć jakie badania ci przysługują!
